Wszyscy się mylicie co do żałoby. Nie macie o niej żadnego pojęcia. Ona nie trwa kilku tygodni i nie jest możliwa do ujęcia w pięciu etapach. Elisabeth Kübler-Ross („Rozmowy o śmierci i umieraniu”, 1969) opracowała model żałoby pięcioetapowej: zaprzeczanie, złość, targowanie się, przygnębienie, akceptacja. Kiedy żałoba trwa powyżej 2 lat ICD-11 sugeruje uznanie jej za stan patologiczny. I ja uważam, że jedno i drugie nie ma sensu.
Jeśli doświadczasz żałoby, wiesz, że w rzeczywistości żałoba to nie jest uporządkowana, podzielona na etapy podróż. Żałoba jest jak zdziczała kolejka górska. Wsiadasz do niej na przystanku „JAK TO?”. Przewiezie Cię przez różne stany bez Twojej zgody i bez planu. Trasa będzie prowadziła w górę, do złości i w dół, do poczucia winy, i znów w górę, a potem nagle w bok aleją szoku i niedowierzania. Następnie bez ładu i składu złość, poczucie winy i fragmenty akceptacji. Tylko po to, żeby wejść zaraz w serpentynę gniew, żal, smutek, ból, gniew, żal, smutek, ból… być może ktoś chce zdiagnozować u Ciebie depresję, bo jak to tak być smutnx, kiedy to już całe kilka miesięcy po stracie. A potem inna serpentyna: ból, żal, akceptacja, kawałek radości życia, ból, żal, akceptacja. A skoro już się chodziło o na imprezy i uśmiechało, to potem nie można znowu się smucić i nazywać po imieniu, żałobą?
I tak to się będzie toczyło, czasem wolniej, a czasem będzie wciskało w fotel. Czasem będzie się wydawało, że kolejka się zatrzymała i to już koniec tej żałobnej podróży, ale nie, ona szarpnie i przejedzie dodatkowy kilometr.
Po roku, dwóch, po dziesięciu dojeżdżasz wreszcie na przystanek końcowy, drzwi otwierają się, a Ty myślisz – nie, nie wysiądę, nie ma mowy, zostaję. Nadal kocham tę osobę. Dobrze, że przynajmniej już tak nie szarpie. Powyglądam przez okno.
Siedzę w swoim wagoniku od jedenastego roku życia, odkąd zmarł mój tata i nigdzie się stamtąd nie wybieram.
Beata Blizińska
Dodaj komentarz